Park Jiha, ili povratak mjesečeve princeze

Sjećate li se priče o mjesečevoj princezi, koja je rasla među bambusima, i jednog dana, tj noći vinula se na Mjesec. Koliko se ja sjećam, jer sam je čitao davno, jedna od poenti priče bilo je prisustvo, u nama i oko nas. Mjesečeva princeza se vratila, ovog puta zove se Park Jiha, nastanila se samo malo zapadnije, u Koreji, i prenosi nam muziku za koju vjeruje da se čuje sa Mjeseca. Svira je, naravno, na instrumentima od bambusa, koji nam takođe govore o prisustvu. I još mnogo čemu. Prvi samostalni album “Communion” objaviće 2. marta Glitterbeat Records, da bi nam približio ovu čudesnu muziku, kao i savremenu korejsku muzičku scenu.

Piše: Tomislav Žegura

Sjećate li se priče o mjesečevoj princezi, koja je rasla među bambusima, i jednog dana, tj noći vinula se na Mjesec. Koliko se ja sjećam, jer sam je čitao davno, jedna od poenti priče bilo je prisustvo, u nama i oko nas. Mjesečeva princeza se vratila, ovog puta zove se Park Jiha, nastanila se samo malo zapadnije, u Koreji, i prenosi nam muziku za koju vjeruje da se čuje sa Mjeseca. Svira je, naravno, na instrumentima od bambusa, koji nam takođe govore o prisustvu. I još mnogo čemu. Prvi samostalni album “Communion” objaviće 2. marta Glitterbeat Records, da bi nam približio ovu čudesnu muziku, kao i savremenu korejsku muzičku scenu.

Posljednjih godina primjetan je rast savremene scene u Koreji, koja zauzima svoje mjesto i univerzumu savremene muzike, pa izvođači poput Jambinai, Black String, ili Park Jihinog prethodnog dueta 숨[suːm] kreiraju zvučne svjetove, koji kombinuju instumentalizaciju i kompleksnu tradicionalnu muziku Koreje, sa savremenim sazvučjima, koja se pružaju u post-rock, doom-metal, downtempo jazz i klasični minimalizam.

Novi album “Communion”, prvi kojeg Park Jiha potpisuje samostalno istovremeno je korak naprijed u ličnom, i potpuno savremenom doživljaju muzike, ali se takođe oslanja na tradiciju i njeno muzičko obrazovanje.

“Sviram tradicionalni korejski intrument piri, koji je poput oboe. Piri je izrađen kao flauta od dvije trske bambusa, i može zvučati veoma glasno. Drugi tradicionalni instrument koji koristim je saenghwang. Ovaj instrument je takođe izrađen od bambusa, i sadrži mnoštvo cijevi. Podsjeća na naše organe za disanje, jer proizvodi zvuk udisanjem i izdisanjem vazduha. 

Iako je moj glavni instrument piri, koristim saenghwang-u, yanggeum, perkusije i glas da bi izvela ovu muziku koju stvaram. Izbor instruemnta je poput jezika kojim želim da govorim u određenoj kompoziciji. Baš poput ljudskog glasa, svaki instrument ima svoj šarm. Piri, koji je najjednostavnije izrade, sadrži mnoštvo varijacija u sviranju, i zbog toga je za mene najatraktivniji. Oblik instrumenta je skroman, ali može izraziti senzitivnu, i duboku energiju. Najviše se osjećam svojom, kada sviram piri.”

Iako svira piri od rane mladosti, Park Jiha započela je muzičku karijeru 2007 u duetu 숨[suːm] u kome je sa njom bio Jungmin Seo, odmah po završetku studija. Muzika dua 숨[suːm] komponovana je takođe sa mnoštvom tradicionalnih instrumenata, sa neuobičajenim strukturama, izvršila je neposredan uticaj na nadolazeću savrmenu korejsku scenu. Objavljeni albumi “Rhythmic Space: A Pause for Breath” iz 2010, i “숨[suːm] 2nd” iz 2014 odzvonili su svojim inovativnim i neo-tradicionalnim zvukom jako izvan matične zemlje, i donijeli im nastupe na festivalima kao WOMAD i SXSW.

Ali, Park Jiha začula je neku novu muziku, posve različitu, koja je u direktnom didiru sa još daljim, davnijim zvucima i još širom paletom instrumenata. Sa prethodnim duetom na pauzi, sa njom su ovog puta sarađivali  John Bell (vibraphone) i Kim Oki (bass clarinet, saxophone), i zaronili u muziku, čistiju u svojoj fundamentalnoj namjeri, i neočekivanoj dinamici. Tako je nastao solo album “Communion”, objavljen u Koreji 2016, koji sa vještinom sjedinjava hipnotički minimalizam i eksperimentalne strategije kojima Park Jiha pribjegava na piriju i ostalim instrumentima.

Album otvara numera “Throughout the Night”, dijalog između pirija i bas klarineta, što se nastavlja na tok albuma. Čitava atmosfera je mirna i zračeća, dok muzika preplavljuje bučne horizonte u svojoj tihoj navigaciji. Ako se čuje sa mjeseca, to nimalo nije čudno.

Ponekad možemo osjetiti koliko je muzika duboko povezana sa kompozitorom. U ovom slučaju možemo prisustvovati prisustvu ove međupovezanosti koja teče prirodno, poput vode, ili smjene godišnjih doba. Ona govori o ljubavi i gubitku, svjetlosti i sjenci. Uporno traži balans. Zajedništvo.